Susmak cümlenin istirahat halidir, istirahat bitince, çıkan cümle dinç olur. Çok konuşup cümleyi yorma, yoksa cümle âlem yorulur” demiş Şems-i Tebrizi. Sükûnet diyorum. Ne kadar da yakın olduk bu günlerde. Hareketi kısıtlamayı yerimizde oturmayı uzun süre tadar olduk Kimimize zor geldi kimimize huzur verdi. Zor gelen neydi hiç düşündük mü? Dalıp gittiğimiz dünyanın cafcafından hareketliliğinden uzak kalmaktı. Öyle dalmıştık ki maddeye, kendimizi ve çevremizi unutur olduk. Manayı ve yaratılanın esasını belki de görememeye başladık. Sonra bir anda gelen şey... Neler öğretti bizlere? Sükûneti. Sükûnet diyorum. Ne kadar da tattık onu. Özümüze dönmeyi öğreten, Yaratıcının kudretini hatırlatan, Sadece madde ile dolu olmayan bir dünyayı tasavvur ettiren, Maskelerin düşüp gerçeklerin çıkmasına vesile olan, Sabırla yerinde durmanın ne olduğunu gösteren, Hayata yavaşlık ve dinginlik tohumu eken, Sükûnet. Aslında sükûnet ile idrak edeceğimiz ne çok şey var değil mi? Susmak cümlenin istirahat halidir. O halde, sükûnet ruhun ve gönlün istirahatidir. İstirahat bitince çıkan cümle dinç olur. O halde sükûnet bitince bundan öğrendiklerin ile ruhun yenilenir. Çok konuşup cümleyi yorma, yoksa cümle âlem yorulur. O halde sükûnetten şikâyet etme. Ah vah edip, ‘Neden?’ demen senin aleyhine olur. Yeter ki yaşadıklarından neler öğrenebilirim demeye bak. Güzel gör ki güzel düşün. Sadece öğrenmek için çabala. Sükûnet sana çok şey öğretti, yeter ki farkına var.