T cetvelini bilenleriniz vardır, teknik çizimler yaparken birbirine paralel doğrular çizmek için kullanılan bir cetveldir ve eğitim başlıklı bir yazıda T cetvelinin ne alakası var duygusunu hissettirir. Zihnimde birbirine paralel çizgiler olarak ilerlemesini mümkün bulduğum vazgeçilmez doğrular var ve tıpkı bir T cetveli ile çizilmişçesine şahane bir resim oluşturuyor. Bu resmi sizlerin de nazar etmesini istiyorum çünkü biliyorum ki bu resmin ihtiva ettiği doğru sadece benim doğrum değil. İlk T doğrumuz ‘Aile’.

Şimdi sizlere aile eğitimi ilişkisini teorik yollarla veya klişe cümlelerle anlatarak mevzuya giriş yapmak kesinlikle hedeflediğim değil. Büyük bir dava var ortada duran, yıllardır pek çok yerinden çekiştirilmiş; aileyi, toplumu, bireyi, okulu, maarif sistemini, Türkçeyi, Osmanlıcayı, Farsçayı, zaten özümüzde olan ancak ne olduğu doğru algılanamadığı için çok özel ve farklı bir eğitim tarzıymış gibi ortaya servis edilen Montessori ’yi, Japonun, Çinin, Finlandiya ‘nın ve daha bilmem nerenin kendine münhasır eğitim sistemlerini, Mental’i, NLP’yi, diskalkuli ‘yi, disleksiyi, hiperaktiviteyi ve saymakla sıkıntı parelerini arttıracağım pek çok ancak kendi içinde cesim mevzuyu bir terkip ile sunmaya çalışan, ana mihrakını kaybetmiş ve nihayet bu haliyle kurcalandıkça feri sönmüş azim bir dava.

Hedeflediğim ise bu davayı doğru yerinden yakalamak ve doğru şekilde ele almak. Öyle ki bu davanın halli için tek tek her meselenin iğdiş edilmesinde aile mefhumuna ve değerine bir uğramak gerekiyor. Dolayısıyla bir görüşe, bir nizama, bir üsluba, bir an’aneye, bir tarihe, bir medeniyete… Kur’an terbiyesine dört elle sarılan Türk ailesinin, an’anelere sirayet etmiş bu terbiyenin kolu kanadı altında kurduğu hayat düzeni yerini birbiri ile iletişime geçemeyen, süregiden hayat düzenini hangi değerlere göre şekillendireceğini bilmeyen, geçmişi ile empoze edilenin arasında öz benliğini yitirmiş dijital ailelere bırakmıştır.

Artık hanelerimiz sahip olmadığımız kaypak ve oynak bir iklimle formatlanmıştır. Ebeveynler olarak çocuklarımıza yönelik her adımımız bu iklimin tesiri ile çaresiz. Çocuklarımıza adeta dijital bakıcılar eşlik etmekte. Çocuk denilen muhteşem insan aslında iyi bir analisttir. Muhatabı olan ebeveyninin içinde bulunduğu çaresizliği sezer ve kendi çocukça hükümranlığını kurar. Neticede söz dinletemediğimiz, elimizden kayan değerlerle muhatap edemediğimiz, manevi tesir ile satıh üzerinde muhatap kayıp bir nesil yetişiyor. Çare olarak merkeze inmeden içinde bulunduğumuz an’ımızı ele alıyor eğitmek adına eğitim içindeki her tele dokunuyoruz. Kullandığımız dili değiştiriyor, o, bu eğitim
sistemini kök saldığı toplumla uyumunu anlamadan uygulamaya çalışıyoruz. Herhangi bir uğraş üzere daklanamayan çocuklarımızı (dijital dünya hariç) acaba hiperaktif mi, öğrenme güçlüğü mü var diyerek bir uzmana yönlendiriyor ve ne hikmetse benzer reçetelerle eve dönüyoruz. Asıl olanın dışında her şeyi yapıyor ana mihrak noktası üzerinde kafa yormadığımız için çabalarımızda bir türlü maya tutturamıyoruz. Tüm haliyle peçvörk bir örtüye benzediğimizi söyleyebilirim.

Velhasıl ana malzemesi Türk’ün bir zamanlar sahip olduğu ve mükemmelliğinden tüm dünyanın hayretle izlediği Milli Ve Manevi Ruhtur. Bu ruhu, milli adet ve an’anelerin elinden çıkmış bir eğitim anlayışını tekrar edinmeden aile içindeki nizamı tutturmak güç görünmektedir. Ebeveynler olarak asıl olanın peşine düşüp bir zamanlar nasıldık okuyup araştırmak ve ailelerimizi tüm cephesiyle yapılandırmak asli vazifemiz. Biz bizi bilemiyorken çocuklarımızın kayıp bir nesle dönüşmesinden daha doğal ne olabilir.