Günümüzün çalışan anne-babalarının önemli bir problemi; çocuklarının eğitim hayatları ile ilgili doğru kararları alabilmektir.

Çocuk üç yaşına geldiğinde ebeveynlerin, iyi bir eğitim kurumu arama çalışmaları başlar. Bu, oldukça zorlu bir süreçtir. Seçim yapılırken, en büyük etken tabii ki, ailenin bütçesidir. Kreş ve anaokulundan sonra, ilköğretim , ardından orta öğretim ve lise dönemleri gelir ki, çocuk ile aile arasında en büyük çatışmalar bu dönemler de yaşanır.

Ülkemizde lise ve üniversiteye geçişler sınavla yapılmaktadır. Öğrenci sayısının fazla olması nedeniyle, nitelikli lise ve üniversitelere giriş zorlu bir rekabeti gerektirmektedir. Bu dönemi başarılı bir şekilde atlatabilmek için, eğitimin üç ayağı olan çocuk-aile-okul arasındaki işbirliğin sistemli ve özenli olması gerekir.

Çocuğun okul başarısının düşük olmasını, sadece bunlardan birine bağlamak , - Örn. Öğretmen yetersiz- doğru bir yaklaşım değildir. Ayrıca sorunun çözümüne de yardımcı olmaz. Çocuk-aile-okul üçgenini tek tek ele alacak olursak; çocuğun kendisi, en önemli faktördür. Çünkü her çocuk bir değildir. Algısı, ilgi alanı, dinleme ve anlama kabiliyeti akademik başarıda önemli faktörlerdir. Bazı çocuklar fende, matematikte başarılı olurken, bazıları kendilerini sözel olarak iyi ifade eder.Bunlardan birinde yaşanan bir başarısızlıkta, direkt okulu ve öğretmeni suçlamak, (gerçek amacımız sorunu tespit edip, çözmek ise) doğru bir yaklaşım değildir. Her şeyden önce çocuğun bazı dersleri iyi yapıp, bazılarını yapamadığını kabullenmek gerekir. Yapamadığı konularla ilgili de "yeterince çalışmıyorsun, dikkatini vermiyorsun, hep bilgisayarının başındasın, telefon elinden düşmüyor gibi" suçlamalarını getirmek yerine, "bu konuda sana nasıl yardımcı olabilirim" söylemini geliştirmek gerekir. Özellikle ilk öğretim döneminde, çocuklarda sorumluluk duygusu tam oturmamıştır. Çocuğun rahat ders çalışabileceği bir ortam sağlanabilinir. Anne-baba içeride televizyon seyredip, sohbet ederken, çocuğun odasında ders çalışmasını beklemek kolaycı bir yaklaşım olacaktır.

Çocukların önemli bir kısmı "ders çalışmayı paylaşmayı" çok sever. Onlar odasında ders yaparken anne ve/veya babanın onun odasında kitap okuması, gazete okuması veya işleri ile ilgili bir çalışma yapmaları çocukların motivasyonlarını çok yükseltir. Fakat bu paylaşım denetime dönüştürülmemeli "hadi ama, oyalanma, dersini çalış, bak şimdi ben gideceğim, çabuk dersini bitir, seni bekliyorum" gibi sözlerle müdahalede bulunulmamalı.

Öğretmen, her çocuğun seviyesine göre ders işleyemez. Müfredata ve sınıfın ortalama başarı düzeyine göre bir ders anlatım planı izler. Çocuk, sınıf ortalamasının altında kalıyorsa, öğretmen ve veli işbirliği ile çocuğun eksik bilgileri, etütte kalma veya ilave ders alma gibi yöntemlerle tamamlanmalıdır.

Son Söz

Eğitiminden istenen sonuçların elde edilebilmesi için, eğitim sistemini etkileyen dış ve iç faktörlerin bilinmesi önem taşımaktadır. Eğitimde dış faktörler denilince ülkenin sosyo-kültürel ve politik yapısı, demografik yapısı, aile yapısı ve gelenekler iç faktörlerde ise, eğitimin genel amaçları ve temel ilkeleri, eğitim programları, eğitim programlarının amaçları, ders kitapları ve ders araçları, eğitim sisteminin yönetimi (eğitim yöneticileri ve okul yöneticileri), eğitim iş görenleri (öğretmenler, uzmanlar ve yardımcı personel) akla gelmektedir.

En önemlisi ülkenin iç ve dış faktörleri göz önünde bulundurup, çocuğun ilgi alanını, yeteneklerini keşfedip eğitim/kariyer planlamasını ona göre düzenlemektir.