Yaşıyoruz.Ne için yaratıldığımızın cevabını en net biçimde ifade buyuran; “Bana kulluk etsinler diye…”ayetinden büsbütün gafil… Bezm-i elestteki ebedi ahitten mülhem; emaneti yüklenen biz değil, dağlarmış gibi pervasız… Dağların yüklenmediğini yüklenen cüce hissiyle mağrur, öylece yaşayıp gidiyoruz. “Peki ya…” diye sormadan edemiyorum kendime: “Bu gidiş nereye?…”

Her gün yapmayı alışkanlık haline getirdiğimiz dünya işleri ile o denli meşgulüz ki; ahiret için çalışmak şöyle dursun, hatırlamıyoruz bile çok zaman öyle bir alemin var olduğunu.Bir hengamedir almış başını gidiyor.Ev, okul, iş, kariyer…Ve bunların yanında pek çok boş iş için koşturup duruyoruz.Namazlarımızı bu işlerden fırsat bulduğumuz zamanlarda ‘aradan çıkarmak’ suretiyle eda ediyoruz.Gelip geçmekte olan dünya hayatında her şeye hak ettiğinden fazla önem atfediyor, her şeyin en iyisine sahip olabilmek için maddi manevi tüm gücümüzü seferber ediyoruz.Başımıza gelen her güzel şey gereğinden fazla mutlu ediyor bizi.Yine başımıza gelen her kötü şey için gereğinden fazla üzülüyoruz.Tüm bu şeyler hiç gitmeyecek, bitmeyecekmiş gibi. Söz konusu dünya olunca böyle yürüyor işler…

Evvel zamandı. Bundan altı yedi yıl kadar önce.Hadis dersimize giren hocamız bir ara sınıfa döndü ve, başta klişe gibi görünen, fakat durup düşündüğümüzde, makul cevaplarla hayata geçirilirse dünya ve ahiret saadetini temin edeceğine itaat etiğimiz o malum soruyu sordu: “Bugün Allah için ne yaptınız?”

“Namaz kıldık" dedik birimiz.

“Hayır” dedi, “Namazı kendi canın için kılarsın. Başka cevabı olan?”

Bir diğerimiz cevap verdi: “On sayfa kuran okudum hocam!”

Yine “Hayır” dedi. “Kuranı da kendin için okursun. E yok mu içinizde bugün Allah için birşey yapan?”

Cevaplar gelmeye devam etti. Tekrar tekrar sordu hocamız, yeni bir cevapla mukabele ettik her seferinde. Allah için yaptığımızı düşündüğümüz hiçbir işin, hakikatte Allah için olmadığını ilk kez o gün öğrenmiştik. Şöyle dedikten sonra çalmıştı teneffüs zili: “İbadetler, Allah ile yakınlığı tedarik etme noktasında birer vasıtadır. Bu vasıtalar vesilesiyle de ebedi hayatta cennet ile mükafatlandırılırsınız. Dolayısıyla ister istemez menfaatiniz söz konusudur. Oysa ben size diyorum ki, menfaat derdine düşüp fayda gözetmeden, yalnızca Allah’ı memnun etmek niyeti ile ne yaptınız?”

Yıllar sonra bugün hala düşündükçe kendi kendime yönelttiğim, neticede tatmin eden bir cevap alamamanın verdiği duygu ile mahzun olduğum bir soru. Az düşünmedim fakat. Başkasının ayağına değeceğinden endişe duyup yerden kaldırdığın bir taş olabilir belki cevap.Ters çevrilmiş debelenip duran bir kaplumbağayı rahatına kavuşturmak.Yahut günlerdir kapalı olan dükkanını görüp, dargın olduğun sahibi için kaygılanmak ve bir çırpıda unutuvermek her şeyi…Dünyanın bir diğer ucunda gözyaşı döktüğüne şahit olduğun din kardeşinin refahına niyet edip kıldığın teheccüd namazları belki.Ümmeti Muhammed hayrını görsün diye yaptırdığın bir cami, camiye kattığın bir tek tuğla.Diktiğin bir ağaç, ağaca düştüğün “Helaldir” notu belki?Belki yalınayak oynaşırken sokakta, ağacın meyvesinden alan yetimlerin yüzündeki tebessüm…Allah’ı memnun etmek kolay iş düşünüyorum da, yeter ki bizim öyle bir derdimiz olsun.

Bir şey yap o halde, Allah için olsun. Her şeyden önce dön bir bak kendine, kendinle başla işe. Bir yanlıştan vazgeç. Yapmaman gerektiğini bildiğin halde ısrarla yaptığın bir şey varsa mesela, bırak yapma bundan böyle.”Ben bu değilim” dedirten ne varsa, hepsinden men et kendini. Tüm koşuşturmacaların, yorgunlukların kendisi için olduğu şu canına yandığımın dünyasında bir şey yapıver, Allah için olsun.