D

ostlar, sevgili dostlar! Yaramaz çocuklar vardır ya hani çok yaramaz, sevdiği bir şeyi eline verirseniz susar… 

Öyle yaramaz neneler de var. Bir somut örnek karşınızda, huzurunuzda… 

Yine – 5 Şubat Salı günü Akit Gazetesi’nde yayımlanan Yavuz Bahadıroğlu kardeşimin bir yazısını kopyaladım. 

Yorum yapmaya hacet yok! Dejenerasyonumuzun menşei, membaı, bu kadar güzel mi sunulur Allah’ım bu kadar güzel mi?...

Vakitler büsbütün yarın olmadan. Toparlanabilir miydik acaba?

-HAYDİ BİSMİLLAH-

Gerek bizim temel kaynaklarımızda anlatılanlara, gerekse Batılı gezginlerin şehadetlerine bakılırsa, biz eskiden “dosdoğru” Müslümanlardık!

Yürek pusulamız kıbleyi gösterir, Peygamber Efendimiz gibi yaşamaya çalışırdık.

Bir işi yapmadan önce sorgulardık: “Dinen ve kanunen meşru mu, gayrimeşru mu? Günah mı, sevap mı, müstahap mı? Yasak mı, serbest mi?” 

“Günah” tan, “Şüphe” den ve “Yasak” tan uzak dururduk… 

Batılılaşma serüvenimizle birlikte her şey birbirine girdi. Şuurumuz alabora oldu. Yürek pusulamızın ayarı bozuldu. Kadim kültürümüzle, üzerimize monte edilen Batı kültürü arasında sıkışıp kaldık. Arabalarımız Avrupa, trafiğimiz Mısır!..

Kıyafetimiz İngiltere, davranışımız Uganda!..

Evliliğimiz Müslüman, boşanmamızın Hristiyan (nikâhımız iki arada bir derede)!..

Gelirimiz Türkiye, harcamamız Amerika!.. Modamız Fransa, nezaketimiz Etiyopya!..

Ölülerimizin bazılarına “Müslümanca” Fatiha oku, bazılarına “Avrupa usulü” saygı duruşu yaparız!.. 

Mübarek gecelerimizi “Müslümanca” kutlanırken, yılbaşı gecelerini “Hristiyanca” kutlarız!..

    Anne-babalarımızın elini öpmek için “Anneler Günü” nün , “Babalar Günü” nün gelmesini bekleriz!..

İnancımızla hala “Müslümanız elhamdülillah!” Ama hayat tarzımıza bakınca ne olduğumuz pek de anlaşılmıyor! 

“Fabrika ayarlarımızla oynandı” demem bu demedir işte! Ayarımız bozuldu. Şaşkın ördekler gibiyiz!

***

Eskiden dindar Müslümanların, temel ihtiyaçlarla sınırlı, son derece sade, gösterişsiz bir hayat tarzları vardı. Ellerindekini paylaşır, dünya ötesi emellerin hizmetinde harcarlardı. Şimdi ise tam tersi bir hayat yaşıyoruz…

Batılılaşma süreci bizi “dünyacı=seküler” yaptı. Artık zengin dindarların bile “moda” ları, moda dergileri, “manken” leri, “defile” leri, “balayı” ları, var.

Eskiden, “takva” mızla değerlenirdik; artık “marka” mızla değerleniyoruz! 

Anlayacağınız “takva” ile “ marka” arasında kaldık. Artık pek kimse “günah” a, “sevab” a bakmıyor. Kazancımıza ve o kazancın sağlayacağı lüksümüze bakıyoruz! 

Eskiden böyle değildik: Müslüman hayatlar ebediyete dönüktü… 

Dünya “ebedi” imiş gibi algılamaz, “ahiret tarlası” olarak görülüp yaşanırdı… 

Mü’minler birbirlerini “çıkar” için değil, “Allah için” severlerdi. 

Müslümanın içten pazarlıları yoktu.

Müslüman, göründüğü gibiydi: içi başka, dışı başka dindara nadiren rastlanırdı. Anlaşılan o ki, kendimize yeni bir ayar çekmemiz, yürek pusulamızın ibresini yeniden “kıble” ye ayarlamamız lazım. 

NOT: Çok çok değerli Yavuzum! Bana hakkını helal et ne olur?

Yıllardır senden kopyaladıklarımı özel akıllara, vicdanlara aktarırım, yazarak ya da bizzat okuyarak sana sormadan. 

-HELALLİK DİLİYORUM, HELALLİK…-