EVREN BAŞER   (Depremde Anne ve babasını kaybetti)

17 Ağustos 1999 yılında 9 yaşındaydım. O günün sabahında ailem beni Yalova’daki evimizden Kocaeli’ye anneannemin yanına getirdiler ve geri döndüler. Hem yaz tatili için hem de sünnetimin Kocaeli’de olması için o gün İzmit’teydim.

Gece deprem olduğunda anneannemin ve abimin uyandırması ile gözlerimi açtım. Elektrikler gitmiş, eşyalar birbirine girmiş durumdaydı. Hemen dışarı çıktık. Tabii ki o yaşta ne olup bittiğinin farkında değildim. Önümüzdeki beş gün içinde öğrenecektim.

Beş gün Yalova’daki ailemden ses çıkmadı. İletişim kopuk olduğu için ulaşamıyoruz diye düşündü bizimkiler. Sonra ailenin erkekleri Yalova’ya doğru yola çıktı. Onlar orada evimizin yıkıldığı görüp, anne ve babamın ölümünü benden saklarlarken, ben o günün akşamında tek başıma izlediğim haberlerde bizim yıkılan apartmanı ve enkazdan çıkarılan alt komşumuzu görüyordum. Daha büyük olsaydım belki o günleri daha zor atlatırdım.

 Ama küçük olmanın verdiği dünyadan bir haberlik ile o dönemi sorunsuz geçirdim. İleride ise anne ve babasız büyümenin sonuçları değişik şekillerde ortaya çıktı tabii.

Bugüne baktığımda ise depremden bana kalan bir enkaz değil, daha güçlü bir Evren, ölümü kabullenen ve yaşam kadar inanan, bir son değil başlangıç gibi gören bir Evren, bir insan kaldı geriye.

Tabii herkes de benim gibi olmadı biliyorum, çok acılar çekildi, her 17 Ağustos’ta da bu acılar hatırlanıyor, her anne ve babalar gününde içimde bir boşluk oluşuyor.