FATİH ATINÇ EĞİNLİOĞLU (Depremden ağır yaralı kurtuldu)

Gölcük Değirmenderede’ydim; daha önce deprem yaşamıştım ama bu benim bildiğim hiçbir şeye benzemiyordu. Dağların yırtılıp parçalara ayrıldığını düşündüm, öyle bir gürültü, sesler geldi sonra ardından ayaklarınızın altından zeminin nasıl kayıp geri geldiğini gördüm; sonrada karartı her yer simsiyah.

Evin kolon krişlerinin arasına sıkışıp kalmışım, bu sayede sağ kalabilmişim, sağ kaldık ama hayat hastane ve çevresi oldu. 3 ay kadar Taksim ilk yardım hastanesi ve tedavi süreci oradan 7 yıl fizik ve tedavi hastanesi… Orada da 6 ay kaldım. Daha önce renkli ve kendimce güzel bir hayat akışım vardı ama engelli olmamla her şey değişti. Bambaşka bir hayat ve bambaşka bir mücadele…

Yani 1999‘da aslında ben oldum ve her şeye yeniden başlayıp yeni bir hayat kurmaya çalıştım. Bununda bana en büyük yardımı 7 yıl fizik hastanesinde tedavi olurken tanıştığım TOFD’dan (Türkiye Omurilik Felçlileri Derneği) Semra Çetinkaya; manevi ablam sayılır, onun sayesinde TOFD derneğiyle hayata tutundum ve yaşam mücadelem devam etti.

Ama deprem bende derin izler bıraktı, hala içimde boşluk olur, en ufak sallantı bazen etrafıma daha hızlı bakmama sebep olur… 20 yıl geçti, Depremde 27 yaşındaydım; sevdiklerimi kaybettim, daha doğrusu kendimi de kaybettim o depremle, bu ben değilim; 1999‘dan geriye kalan başka bir yaşam başka bir insan, bir beden de iki hayatım şimdi. Tekerlekli sandalyede bir yaşamım var, belden aşağım tutmuyor ama biliyorum ki hayat devam ediyor.