Yaşadıklarımı süsleyip püslemeyeceğim, hangi anlamlı cümleyi kursam da anlaşılsın demeyeceğim. Zaten o kadar anlamlı bir gündü ki anlayan da anlamayan da anlayacak..

Günlerden 15 Temmuz Cuma, hava çok sıcak, Ankara'dan, 4 gün önce geldiğim Safranbolu yoluna düşesim var. Saat tam olarak kaç bilmiyorum, akşam sekiz mi, dokuz mu emin değilim. Karabük'e geldiğimde geç vakit olmuştu, arakdaşımı da alarak çay içmek için bir yere geçtik.

Kardeşim aradı, heyecanlı bir şekilde  "Abla neredesin? Darbe oluyormuş, uçaklar bomba atıyor" dedi. " Ne darbesi şu zamanda darbe mi olur? Sen kapat enişteni arayayım" dedim. Çevre ve Şehircilik Bakan Yardımcılığı yapan eşim Mehmet Ceylan'ı arayarak " Neredesin darbe oluyormuş" dedim. Geç vakit olmasına rağmen bakanlıkta olduğunu söyleyen eşim, bakan beyi arayarak bilgi alacağını söyledi. O arada siyasi çevreden birkaç isimi daha arayarak bilgi almaya çalıştım. Başta herkes şaşkın bir şekilde öyle bir şeyin olmadığını söyledi. Ancak sonrasında telefon trafiği yoğunlaştı ve maalesef bir darbe girişimi olduğunu öğrendim. 

60 darbesinde Menderes'in asılmasını radyodan dinleyen ve sokaklarda çaresizlikten ağlayarak gezen, 80 darbesinde Karabük Milli Selamet Partisi (MSP) ilçe başkanlığı yaptığı sırada askerler tarafında alıp götürülen babam, Refah Partisi Çankaya İlçe Başkanlığı yaptığı sırada 28 Şubat postmodern darbesini yaşayan kızı ben, 15 Temmuz 2016 hain darbe girişiminde abdestimizi alarak Safranbolu Meydanı'na gittik.

Televizyonda Cumhurbaşkanımızın sokaklara inin çağrısına karşılık veren halk çoktan meydanları doldurmuştu. Vekiller Ankara'da, Belediye Başkanı şehir dışında olduğu için, benden başka siyasi muhatap bulamayan vatandaşlar, üst üste sorular sormaya başladı. Onlara sakin olmaları gerektiğini ve eşimin yolda olduğunu ilettim. 

Eşim geldiğinde vatandaşları sakinleştirmek adına Atatürk heykelinin setine çıkarak yaklaşık 1 saat boyunca konuşma yaparak milli birlik ve beraberlik vurgusunda bulundu. Yaklaşık 5-6 bin kişinin bulunduğu meydanda "Başkomutanımızın gücü ile hain darbe girişimi püskürtülmüştür" diyerek vatandaşa güven telkin etti. Ama maalesef ki henüz cumhurbaşkanımız havalimanına inmemişti. Mütevazı olmayacağım eşim, babam ve ben, birçok siyasetçinin aksine canımızı ortaya koyarak meydanda vatandaşlarımızla beraber darbeci askerlere karş dimdik durduk. Aşağıda devlet erkanından birileri vardı, "sizde çıkın" dedim, "yok biz çıkmayalım" dediler. Çünkü asker ateş açarsa ölebilirler, girişim başarılı olursa götürülebilirler, her şey olabilirdi, ucu açık...

Biz Safranbolu'da mücadele ederken, aklım o gün İstanbul'a giden oğlum Burak'taydı. Çok iyi biliyordum ki biz meydanysak oğlum da tanklara karşı siper almıştır. Nitekim yanılmadığımı bir tandığımızın Burak'ın tank üzerindeki fotoğrafını gönderdiğinde anladım. Gözlerim doldu ve gurur duydum. 

Turuncu Dergisi kurucu mimari Erol Olçok ile 15 Temmuz günü dergi için telefonda haberleşmiş 2 gün sonrasına Ankara'da toplantı yapmak için sözleşmiştik. Ancak saatler ilerlediğinde editörümden Erol Olçok'un oğlu Abdullah ile beraber şehit düştüğü haberini aldım. Aradım, mesaj attım ancak cevap yoktu. Erol Olçok'un kendine yakışır cevabı ise FETÖ'cü askerlere karşı direnirken şehitlik makamına ulaşmasıydı.

15 temmuzda herkesin hikayesi ayrı ayrı... 

Ben her günü 15 Temmuz zannediyorum, günleri tarihleri saymıyor, kahroluyorum... Bu nesil var oldukça, bir daha asla 15 Temmuzlar olmayacak, darbeler olmayacak...

O gece dışarı çıkan herkes gaziydi, canını verenler şehit. Çünkü her şeyi göze aldı bu milllet, ayağının altı öpülesi gazi millet...