Evet, 15 Temmuz'da çok büyük bir acı yaşadık. Yaşanan bu acı kat kat yüreklerimizi dağlıyor. Sadece 15 Temmuz'da şehit olan kardeşlerimizin şehadet mertebesine ulaşmasından kaynaklanan acılar veya sadece bu gazilerimizin çektiği sıkıntılar değil. Bunun ötesinde 40 yıllık bir birikimin milletin maddi-manevi hayrını, yardımlarını İslam'a hizmet edeceğiz diye toplayarak memleketimizin en zeki gençlerini alarak, bu gençleri İslam'a hadim eyleyeceğiz diye toplayıp;  sadece memleketimize değil Orta Asya, Balkanlar, Afrika, Asya, Hindistan, Endonezya, Pakistan, Bangladeş birçok fakir ülkenin en zeki gençlerini toplayarak buraların ümitlerini de söndüren onları da yok eden büyük bir acıyla karşı karşıya geldik. Bu hayal kırıklığının etkisiyle bazı çevreler her bir İslami oluşumu farklı değerlendirmeye tabi tutmaya başladılar. Bu doğru bir şey değildir. Evet, burada büyük bir acı ve sıkıntı yaşanmıştır. Verdiği en büyük zararda güvensizlik ortamının meydana gelmesi olmuştur. Artık bu tür gayretlere millet güvenemez hale gelmiştir. Geçmişten günümüze milletimizin manevi varlığına önemli katkılar sunan samimi çabaları ve gayretleri olanlara ithamda bulunmaya hiçbirimizin hakkı yoktur. 

Değerlendirme ölçülerimiz vardır. İslam ölçüleri son derece açık ve nettir. Peygamber Efendimiz (sav) bize o kadar çok açık ve net bir yol bırakmıştır ki bu yolun hududu ve sınırları bellidir. Bu sınırlar ve hudut içerisinde hareket eden hiçbir Müslümana, hiçbir organizasyona olumsuz bakma hakkımız yoktur. Müslüman hüsn-i zan sahibi olmak zorundadır. Başkaları hakkında ilk önce olumlu ve güzel düşünme mecburiyetindedir. Su-i zandan sakınmamız lazım. Hakikaten çok olumsuz bir şeyine şahit olmadığımız hayri faaliyetlere, din hizmetine ve din eğitimine, Müslümanların şuurlanmasına, katkıda bulunan olumlu çalışmalara kesinlikle farklı bir gözle bakmamak gerekiyor. Bunun için de çalışmak lazım. 

Bir kez daha 15 Temmuz ve benzeri süreçleri yaşamamamız için çocuk yetiştirme, nesil yetiştirme, toplumsal ve aile içi iletişim konularını daha sık konuşmaya başladık. Geleceğin elimizden kayıp gitmemesi için, asımın neslini yetiştirmek için yola nereden çıkacağız? Nereden başlayacağız?

Ailenin bir defa çocuklarına sahip çıkması gerekiyor. Çocuklar Allah Teala'nın ailelere en büyük emaneti. Onun kadar başka büyük bir emanet yok. Çocuğunu kime teslim ettiğinin farkında olması, bunu bilinçli şekilde teslim etmesi, onu takip edip izlemesi önem arz ediyor. Kendi üzerimizdeki yükleri atabilmek, çocuğa bakmanın külfetinden kurtulmak için birilerine teslim etmek çözüm değil. Peygamber Efendimizin( sav) tabiriyle 'anne evin çobanıdır, evinden sorumludur, baba ailenin tümünden sorumludur.' Dolayısıyla bu sorumluluğun bilincinde olarak en başta ebeveynin kendi çocuklarıyla birebir ilgilenerek Allah'ın kendilerine emanet ettiği bu çocukları zayi etmemesi gerekiyor. Bu hususta üzerimize düşen vazifelerin başında onların İslami bir şuurla yetişmeleri, güzel bir terbiye almaları, bizi örnek almaları son derece önemli.

Bazen diyebilir ki herhangi bir hanımefendi kardeşimiz, benim okuma fırsatım olmadı, tahsilim yok ben çocuğuma ne verebilirim diye düşünebilir. Bu düşüncenin doğru olmadığı kanaatindeyim. Bizim köylerimizde öyle annelerimiz var ki onların sadece davranışı, çocuklarına sadece güzel örnek olması, çocuğun onun ağzından bir defa yalan işitmemesi, onun güzelce çalıştığını görmesi, kendisine iyi davrandığını müşahede etmesi, kendisine duyduğu sevgiyi hissetmesi yetiyor. Annesinin tertemiz örtüler içerisinde secdeye kapandığını görmeli çocuk. Bunu gördüğü zaman zaten başka bir şey anlatmasa dahi çocuğun zihninde o namaz, İslam imajını bırakmaya yeter. Çok sevdiği annesini bu şekilde müşahede edince çocuk özenmeye başlar. Küçük bir kız çocuğu da başını örterek annesiyle birlikte onu taklit ederek namaza durmaya başlar. Ezan okunduğu zaman bacaklarını uzatıp yatan bir babayı görürse çocuk onun vebali çok büyük o babanın üzerinde. Ezan okunduğu zaman abdestini almış camiye giden bir baba gördüğü zaman bir çocuk o çağrıya icabet etme arzusu genç yaştan itibaren zihninde de doğar. En başta güzel örnek olmak üzere çocuklarımıza karşı verebileceğimiz çok şey var. Allah hepimizi affetsin çok kusurlarımız var. Oturup televizyonda dizilere dalarak, çocuk gelip bize bir şey anlatmaya çalışırken onu elimle bir kenara iteklersek vazifemizi yapmamış oluruz o zaman. Yapacağımız en hayırlı iş en kıymetli varlıklarımız olan çocuklarımıza ayıracağımız zamandır. 

(Röportaj, Turuncu Dergisi'nin bir sayısında Betül Tat imzasıyla yayımlanmıştır.)