Milli mücadele yılları… İstanbullu, Ankaralı, Edirneli, Sivaslı, kasabalı, şehirli köylü binlerce kadın Osmanlı’nın başına gelenleri konuşuyor… Doğup büyüdüğü toprağın bahtını. Cephede savaşan bir o kadar kadın daha var. Erkeklerden aşağı kalmayan bir cesaretle ne cephede ne de cephe gerisinde boş durmuyor kadınlar. Savaş her birini ayrı ayrı yaralaşmış. Birbirlerine sarılıp kader ve güç birliği yapıyorlar.
Yardımlar toplanıyor.
Yardım toplama yöntemlerinden birisi de Müdafaa-i Milliye Cemiyeti tarafından piyasaya sürülen cihadiye yüzükleri… Cemiyet tanesi 5 kuruştan bu yüzükleri satıyor. Yüzükler hem cepheye yardıma vesile oluyor hem de geleceğe yönelik maddi ve manevi değeri olan bir hatıra. Müdafaa-i Milliye Cemiyeti için satılan bu yüzüklerin sayısı her geçen gün artıyor. Satıştan elde edilen gelir cephedeki askere gönderiliyor.
Çanakkale Savaşlarında yaralanan binlerce asker, gemilerle İstanbul’a taşınıp hastanelere yerleştiriliyor. Ancak hastanelerdeki hastabakıcıların, hemşirelerin sayısı gelen yaralıları tedavi etmekte yetersiz kalıyor. Vatansever kadınlardan yardım isteniyor. Cepheye koşan kadın, hastanede yaralı tedavi etmekten hiç geri kalır mı? Binlerce kadın hastanelerde gönüllü olarak yaralı askerlere hizmet etmeye başlıyor. Savaşın ardından dönemin yöneticileri kadınlara teşekkür etmek için para vermeyi teklif ediyor. Fakat kadınlar bunu asla kabul etmiyor.
Bunun üzerine bu kez Osmanlı yetkilileri üzerinde 1332 Cihadiye yazılı yüzükler yaptırıyor. Bu yüzükler toprağının bahtını omuzlarında taşıyan kadınlara hizmet nişanesi olarak dağıtılıyor.