Huzurevlerine açılan kreşleri sosyal medya aracılığıyla tanıdık önceleri. Huzurevine giden 3-6 yaş arası çocuklar yaşlılara hem neşe kaynağı oluyor hem de hayata tutunmalarını sağlıyor. Yaşlılar da çocuklara gözü gibi bakıyor, onlarla eğleniyor, zaman zaman hayat tecrübelerini paylaşıyor. Aslına bakarsanız üç kuşağın aynı mekanı paylaştığı dönemlerde büyüdük birçoğumuz. Evimizde dedemiz, anneannemiz, babaannemiz hatta halalarımız, teyzelerimiz vardı. Mutluluklar paylaşıldıkça çoğalır, acılar ise azalır giderdi o evlerde. Şehir hayatının güvensizliği kapımızdan içeri giremezdi. Bizi koruyan, gözeten birileri mutlaka vardı. Çocukluğumuz yalnızlıkla değil sevgiyle geçiyordu. Metropolleşme, artan çalışma saatleri, kadınların iş hayatına aktif katılımının artması, aile içi ilişkilerde yaşanan sorunlar nedeniyle çekirdek aile kendi çekirdekliğinde yaşıyor artık. Akşamları birbirini yalnızca üç saat gören anne ve babalardan süper ebeveyn olması, çocukların temizliğini ve bakımını harika yapması, onların ödevlerine yardımcı olması, entelektüel gelişimlerine de katkıda sağlanması bekleniyor. İşten eve yorgun gelen anneye, babaya ya da tüm gün okulda ailesini özleyen çocuklara ‘Nasılsın?’ diyen yok tabii. Bizde durum böyleyken Batı da nasıl? Elbette bizden daha kötü durumdalar... Bizim aile bağlarımızı sıcak tutan dinamikler hala kendini koruyor fakat Batı’da hastalık ve yaşlılık yalnızlığı beraberinde getiriyor. Aile bireylerinin aileden çok ‘birey’ olduğu toplumda yaşlı ve çocuk bakımı gibi iki önemli konu üzerine projeler geliştiriliyor, beyin fırtınaları yapılıyor. Geçtiğimiz günlerde İngiltere’den içimizi ısıtacak bir video yayınlandı. Huzurevine bir kreş açılmış. Yaşlıların yalnızlık hissini azaltmak ve çocukların yaşlılarda bir arada olmalarını sağlamak amacıyla böyle bir fikir ortaya çıkmış. Bir süredir ABD, Kanada ve Japonya’da da buna benzer girişimler var. Huzurevlerindeki kreş; yaşlılara ve çocuklara kendilerini iyi hissettirirken, toplumsal hafızanın da aktarılmasını kolaylaştırıyor. Yaşlıların tecrübelerine, çocukların umuduna sahip çıkan toplumlar geleceğe koşuyor. Gelin biz de toplumsal dinamiklerimizi koruyalım. Çocuklarımızı yaşlılarımızdan, yaşlıları çocuklarımızdan esirgemeyelim. Aynı evlerde yaşayalım demiyorum ama çocuklarımızla sılai rahim kavuşmalarını arttıralım. Evlere hapsolmak yerine hayata karışalım. Kapitalizmin konformistliğini bir kenara bırakıp geniş ailemizi zaman zaman bir araya toparlayalım. Üç kuşak mutluluğu bir arada yaşayalım.

Yenikapıhaber - Turuncudergi / ÖZEL