ŞEKERCİ Açıklamasında şu ifadelere yer verdi:

28 Şubat’ın üzerinden 20 küsur yıl geçti ve biz hala adına postmodern denilen o günlerin müsebbibi olduğu mağduriyetleri konuşmaya devam ediyoruz.İstanbul Söyleşileri kapsamında hafta sonu “28 Şubat’ta Kadın Olmak” konulu çevrim içi bir toplantı yaptık.Türkiyenin bir çok vilayetinden katılımcıların olduğu, kendisi de bir 28 Şubat mağduru olan Gülşen Özer’i konuk ettik. Şube Kadın Komisyonumuzun organize ettiği bu toplantı bir daha gösterdi ki 28 Şubat’ı daha fazla gündem etmemiz gerekiyor.

Elbette orada konuşulanları aynı hissiyat ile aktarabilmek mümkün değil. Eşinin, aradan geçen 9 küsur yıl sonra mahkumiyetine sebep olan zulmü yaşayan bir kadının hisiyatını hangi kelimeler ifade edebilir?

 İhraç edildiği vakit çıkardığı beyaz önlüğünü aradan geçen onca yıla rağmen saklayan ve

“ aynı zulümleri çocuklarım da tekrar yaşar mı?”

 kaygısını üzerinden hala atamayan bir anne duyarlılığını ya da o günlere dair anılarını anlatırken göz yaşlarına  bugün dahi hakim olamayan bir  öğretmenin  yaşadığı ruh halini izaha kelimeler kifayet eder mi?

Geçen gün haber kanalları arasında dolaşırken bir haber dikkatimi çekti. 27 Mayıs darbesinden zarar görenlerin zararlarını tazmin hakkı elde edebilmesinin yolunu açan Mecliste bir komisyon kurulduğunu söylüyordu spiker. Komisyona müracaat edenlerden zarar gördüğüne kanaat edilenlere belli ki tazminat yolu açılacağını ve komisyona başvuru süresinden söz ediyordu..

28 Şubat arefesinde gündeme gelen bu haber, benim kadar 28 Şubat’ı iliklerine kadar yaşayan, inancı uğruna nice bedeller ödeyen arkadaşlarımızın da iç dünyalarında karmaşık duygular yaşamasına neden olmuştur eminim.

28 Şubat mağduru olmuş binlerce kadın ve erkek arkadaşımızın aklında  şu soru var:

“Biz hangi suçu işledik de  çıkarılan   Af Kanununa iliştirilen bir madde  uyarınca görevimize iade edildik?”

Göreve afla dönen ve af düzenlemesini bir “suçluluk” ve “pişmanlık” ifadesi olarak gören binlerce kamu çalışanı -haklı olarak- her platformda  aynı şikayeti dillendirmeye  devam ediyor ve özetle bir hususun altını -ısrarla- çiziyor:

“Affedilmeyi kabul etmiyoruz.Çünkü suçlu değiliz. İade-i itibar istiyoruz.”

Darbelerin tesirlerini kökten kaldırabilmenin yolu var mıdır bilmiyorum..Ancak darbecilerin mağdur ettiği vatandaşların tüm haklarını tazmin etmek ve darbeyi gerçekleştirenlere rücu ettirecek bir mekanizma oluşturmak belki aklından darbe geçirecek olanlara iyi bir uyarı olabilir.

Elbette dünü geri getirmek ve mağdur olan insanların kaybettiği yılları telafi edebilmek mümkün değildir.Lakin;  bugün hala darbe yapanların ve darbeye aracılık edenlerin rahatlıkla insan içine çıkabildiği bir Türkiye’de yaşıyorsak bir şeyleri eksik yapıyoruz demektir.

Toplum olarak en büyük zaafımızın “unutkanlık” olduğunu defalarca duymuşuzdur.O kadar ki; dün size nefes aldırmayan ve;

 “Burası İran mı? Beğenmiyorsan Suudi arabistan’a git!”

diyenleri de inancı gereği başını örten kadınlara

 “Çağdaş olmayan kıyafete izin yok”

diyen politikacıları da bugün Boğaziçi Üniversitesi olaylarında bize demokrasi dersi veren dünün darbe aparatı olan zevatı da  maalesef bugün hatırlayanımız yok.

Zalimleri affedip affetmemek elbette kişilerin kendi bileceği iştir. Ancak bir gerçek var ki;

Unutulan zulüm tekrarlanır!

Bize düşen, 28 Şubat’ta zülme aparat olanları da doğrudan zulmedenleri de bir ibret vesikası olarak kayıtlara geçmesini sağlamaktır.

İdris Şekerci

Eğitim Bir Sen İstanbul 6 Nolu Şube Başkanı

Kaynak: Sendika Bülteni